موضوع: شرح ادامه خطبه 86

عصیان انسان نسبت به دستورات الهی خیانت به خود است

حضرت در قسمت پایانی این خطبه، مردم را به چند نکته توصیه می کنند.

براساس فرمایش حضرت هرکس خداوند را بیشتر اطاعت کند نسبت به خود دلسوزتر است و هرکس نسبت به خداوند عصیان نماید به خود خیانت کرده است.

انسان گاهی به دیگران خیانت می کند اما گاهی خیانت بدتری می کند و آن خیانت به خود است که براساس فرمایش حضرت عصیان خداوند خیانت به خود شخص است.

پروردگار تبارک و تعالی نیازی به عبادات و اطاعات ما نداشته و معاصی ما به او ضرری ندارد لذا عبادات انسان به نفع خود است.

خداوند از همه به انسان دلسوزتر بوده و حتی از خود انسان نفع و ضرر او را می داند و به انسان علاقه داشته و می خواهد انسان به خیر و صلاح برسد در حالی که در این مسئله هیچ نفع و ضرری برای خداوند وجود ندارد.

کسی از دستورات الهی اطاعت نمی کند خود را از رحمات خداوند محروم می کند

خداوند مانند دیگر معامله کنندگان نیست که با فروش کالایی به انسان خود نیز نفع و سود ببرد بلکه بدون نفع و سود با انسان معامله می کند.

براساس فرمایش حضرت امیرالمومنین علیه السلام خداوند انسان را خلق کرده در حالی که گناه انسان به خداوند ضرری نمی رساند و کار خیر انسان به خداوند هیچ سود و منفعتی نداشته و غنی است.

عبادت به نفع و خیر انسان بوده و انسان با عبادت به خداوند نزدیک شده و برکات الهی را به سوی خود جلب می کند.

بطور مثال وقتی نور خورشید به زمین می رسد رفتن انسان به زیر نور یا رفتن به سایه در میزان نور خورشید اثری نمی گذارد و خورشید همان میزان نور را به زمین می فرستد اما کسی که از آن استفاده می کند بهره می برد و کسی که استفاده نمی کند محروم می ماند.

پس اگر انسان از دستورات الهی اطاعت کند از رحمات خداوند بهره مند شده و کسی که اطاعت نکند خود را از رحمات الهی محروم می کند.

بدترین راه صرف عمر گران قیمت گذراندن آن برای گناه و کسب آتش جهنم است

براساس روایتی از امام صادق علیه السلام کسی که عمر خود را ساعت به ساعت تلف کند به بدترین شکل توسط خود فریفته شده و متضرر می شود.

بزرگ ترین سرمایه انسان عمر انسان بوده و به قدری ذی قیمت است که انسان حاضر می شود تمام دارایی خود را بدهد تا بیماری خود را درمان کند بلکه مقدار بیشتری زندگی نماید.

گاهی انسان عمر ذی قیمت خود را به چیزهای بیهوده صرف می کند اما گاهی انسان عمر خود را صرف گناه می کند که بدترین راه گذراندن عمر بوده و انسان به جای عمر گران قیمت خود عذاب جهنم اخذ می کند.

انسان عاقل عمر خود را صرف کسب چیزهای ارزشمند و اجر و ثواب اخروی می کند

برخی افراد شبانه روز خود را صرف این می کنند که علیه دیگران سخنی گفته یا مطلبی بنویسند که او را در اذهان عمومی تخریب کنند که یکی از بدترین راه های صرف عمر است.

انسان عاقل عمر خود را به جای صرف در جاهای بیهوده و کسب گناه در جاهایی صرف می کند که ارزشمند بوده و اجر و ثواب اخروی دارد.

براساس فرمایش حضرت امیرالمومنین علیه السلام بدترین شخص متضرر کسی است که به دنیا مشغول شده تا بهره مندی از نعمات آخرت از دست او خارج شود.

حضرت در فرمان خود به مالک اشتر، به مالک دستور می دهند که بهترین زمان روزانه ات را برای ارتباط بین خود و خداوند اختصاص بده و از آن استفاده کن.

حضرت در ادامه می فرمایند شخص متضرر کسی است که بهشت بلند مرتبه را به معصیتی پست بفروشد.

گاهی انسان با یک گناه کوچک و آنی دنیوی، بی نهایت راحتی و قصرهای بهشتی را از دست می دهد.

انسان باید در زندگی نسبت به احوال کسی غبطه بخورد که دین او سالم و کامل است

گاهی انسان دچار حسادت و بخل می شود یعنی از خداوند می خواهد نعمتی که دیگری در دست دارد را از او بگیرد اما انسان مومن دچار بخل نمی شود بلکه غبطه می خورد و از خداوند می خواهد نعمتی که دیگری در اختیار دارد را به او نیز بدهد.

گاهی انسان چنان روح وسیعی پیدا می کند که ایثار می کند و از خداوند به جای خود برای دیگران می خواهد.

براساس فرمایش حضرت انسان باید نسبت به کسی غبطه بخورد که دین او سالم باشد یعنی اعتقادات، عمل و اخلاق او بهترین باشد.

از فرمایش حضرت این مسئله حاصل می شود که انسان نباید به مسائل دنیوی دیگران غبطه بخورد بلکه بهترین غبطه غبطه در مسائل دینی و آخرتی است.

نعمات دنیوی فانی بوده و از بین خواهند رفت همچنین انسان از اموال دنیوی در قیامت سوال و جواب خواهد شد لذا انسان از غبطه خوردن در مسائل دنیوی منع شده است.